Een extra recital van de gevierde Nederlandse pianist Willem Brons die de laatste pianosonates speelt van zijn geliefde componist Franz Schubert (1797-1828).
Franz Schuberts laatste drie piano sonates, D 958, D 959 en D 960, worden beschouwd als zijn belangrijkste pianosonates. Ze zijn geschreven in de laatste maanden van zijn korte leven, toen hij zijn einde voelde naderen. Schubert was ernstig ziek en op aanraden van zijn arts had hij zijn intrek genomen bij zijn broer Ferdinand, die woonde in een van de buitenwijken van Wenen. Twee dagen na de voltooiing van de trilogie heeft Schubert onderdelen daarvan gespeeld voor een publiek in Wenen.
In het jaar na Franz’ dood lukte het Schuberts broer Ferdinand het manuscript van de sonates te verkopen aan een uitgever, die ze pas tien jaar later zou uitgeven. Schubert had de sonates willen opdragen aan Johann Nepomuk Hummel, die hij zeer bewonderde. Hummel was een vooraanstaand pianist, een leerling van Mozart en een baanbrekend componist van de romantische stijl. Tegen de tijd dat de sonates werden gepubliceerd in 1839 was Hummel echter dood en de uitgever besloot ze in plaats van aan hem op te dragen aan Robert Schumann, die veel van Schuberts werken had geprezen.
In de 19e eeuw zijn de sonates in de vergetelheid geraakt, omdat men meende dat deze werken inferieur waren aan die van Beethoven. In de tweede helft van de vorige eeuw zijn ze herontdekt, toen men de eigen individuele stijl van deze sonates inzag. Ze zijn onderling sterk verweven. Daarbij kregen de sonates D 959 en D 960 de hoogste lof.
Speciaal is de expressieve kracht zoals in het Andantino van de Pianosonate D 959 en het vederlichtheid van het Scherzo van D 960.
Pianosonate D 959, nr 20, in A Groot
- Allegro
- Andantino
- Scherzo: Allegro vivace- Trio, un poco più lento
- Rondo: Allegretto – Presto
PAUZE
Pianosonate D 960, nr 21, in Bes Groot
- Molto moderato
- Andante sostenuto
- Scherzo: Allegro vivace con delicatezza – Trio
- Allegro ma non troppo -Presto